با اینکه تازه از خونه اومدم و چند روز هم مسافرت بودم باز یه حس غریبی دارم که نمی دونم چیه ؟یه حس خیلی بد که بیشتر مثل دلشوره می مونه!با دوستان قرار گذاشتم بریم کوه .شایدکه در طبیعت بودن ارومم کنه .اصلافکر میکنم مدتیه که اونقدر درگیر درس و مشقم بودم که هیچ وقتی رو برای خودم نگذاشتم ...هر وقت وسایل خوشنویسمو میبینم دلم اتیش میگیره که چرا اونقدر کم وقت براش گذاشتم .وقتی کتابهایی رو که نخونده گذاشتمشون گوشه کتابخونه   میبینم ،احساس می کنم چقدرکم زندگی کردم...اصلا بحث این حرفها نیست .نمیخوام بگم کتاب خوندن یعنی زندگی کردن!نه منظورم اینه که چقدر درگیر اجبار شدن و ویک مسیر رو بصورت روتین طی کردن، ادم رو خسته میکنه. حتی ادمی رو که با یه انگیزه و محرک قوی اومده توی این مسیر .من خودم واقعا عاشق درس و پیشرفت بودم وهستم حتی دور بودن از محیط دانشگاه و تحقیق منو کلافه میکنه اما نمیدونم چی رو این وسطا گم کردم که با تمام موفقیتهای علمی که برام پیش میاد بازهم احساس رضایت نمیکنم.

بعضی وقتها از ادم هایی که در همین محیط های علمی رشد کردن برخوردهایی میبینم که حالم از هرچی علم ومدرک و...بهم میخوره.ادم هایی که اصلا باورم نمیشه که عکس العمل هاشون در مورد مسایل مثل ادم های بیسواد و عامی باشه .نمیدونم شاید من سخت می گیرم اما چقدر میشه خوشبین بود.مدرک و درس توی این مملکت فقط شده دکور شخصیت ادم ها .هیچ تغییری توی اخلاقیات ادم ها وارد نکرده که هیچ تازه باعث شده به دست بعضی هاشون ابزار فریب ،بازی دادن ، زورگویی و...داده بشه.

شاید من همین رفتارها رو دیدم که احساس بدی پیدا کردم .اصلا توی این شرایط خوندن کتاب روانشناسی و ... هیچ تاثیری روی من نذاشته .تازه مشکل من اینه که بعضی از  ادم هایی که خودشون روانشناسن هم انرمال هستن ! خوب ادم چقدر باید تلاش کنه بقیه رو خوب بشناسه ؟چرا هیچ کس سر جای خودش نیست؟چرا ادم ها دنبال یه فرصتی هستن تا سر همدیگرو شیره بمالن ؟...

کلافه ام این روزها .برخوردهایی رو میبینم که اصلا انتظارشو ندارم .رفتارهایی رو میبینم که نمیتونم تجزیه و تحلیل کنم ...هرچقدر هم تلاش میکنم که ضد ضربه بشم به این رفتارها باز یک جایی یک جوری ،این ناراحتی های درونی خودشو نشون میده.

شاید با رفتن به کوه حالم بهتر بشه .دوستان میگفتن رفتن به سینما هم فکر بدی نیست مثلا همین فیلم کافه ستاره .اصلا فکر کنم باید تمرین کنم که بی خیال بشم !شاید این راه درستش باشه .در ضمن گلی که اون بالا گذاشتم تقدیمش میکنم به دوستم محیا دختره خیلی گلیه !میخوام ازش به خاطر دوستی صادقانه اش تشکر کنم از همین جا.

پ.ن.:نمیدونم چرا دیگه نمیتونم داستان بنویسم و شعر بگم احتمالا ذهنم درگیر همین چرا های بی نهایت شده که خلاقیتشو از دست داده!

قرار ما یک دیدار ساده بود

تو شاخه گل اوردی!

...

پ.ن:طرح بالا از من نیست.