چند روزی است که در گیر حل مساله ای هستم ,هر چند ممکن است که در نگاه اول خیلی پیچیده و سخت به نظر نیاید .مساله این است:چرا ما می ترسیم انتقاد کنیم ؟یا بهتر بگویم چرا همیشه نگرانیم که مبادا دیگران از ما ناراحت شوند؟.مثالی می اورم , فرض کنید که شما یک دانشجو هستید و به شیوه تدریس استادتان اعتراض دارید ولی استادتان به شما احترام خاصی می گذارد بطوریکه همیشه فکر می کند تنها کسی که درس اورا می فهمد شما هستید,ایا می توانید با صراحت تمام به استادتان بگویید روش تدریس شما اشتباه است و شما واقعا بدون مطالعه تدریس می کنید ؟من این سوال را از ?? دانشجوی متوسط و ?? دانشجوی باهوش پرسیدم حدس بزنید چند درصد توانایی اعتراض را داشنتد؟

از میان دانشجویان متوسط ??? صراحتا انتقاد می کردند.??? اعتراضشان را به استاد دیگری منتقل می کردند تا شاید بدین نحو به گوش فرد مورد نظر برسد و بقیه گفتند ((مگه دلمون دردسر می خواد .اگه استاده باهامون چپ افتاد کی میاد جواب بده؟))

از میان ?? دانشجوی زرنگ فقط ? نفر بود که گفت من مشکلی ندارم اعتراضم را صراحتا به خود استاد می گویم.بقیه از ترس این که مبادا استاد نظرش نسبت به انان عوض شود تر جیح می دادند بیشتر درس بخوانند و مشکلاتشان را خودشان حل کنند!

به هر صورت اگر این مساله را به حالتی کلی تر تعمیم دهیم به نتایج نا مطلوبی خواهیم رسید :?.این که ما یاد نگرفته ایم با یکدیگر روراست باشیم .?. حاضریم برای هم نقش بازی کنیم اما کسی از ما دلگیر نشود ?.حاضریم سختی ها را به جان بخریم اما اعتراض نکنیم?. غالب اوقات هم اعتراض را با گستاخی و هرج و مرج طلبی اشتباه می گیریم.?.اما تا دلمان بخواهد یاد گرفته ایم که پشت سر یکدیگر حرف بزنیم و همدیگر را خراب کنیم.

اگر تلاش کنیم که قاطعانه با یکدیگر برخورد کنیم .به حقوق خودمان اشنا باشیم و به این باور برسیم که دیگران ما را ان گونه می بینند که خودمان می بینیم ,لزومی ندارد که از اعتراض و انتقاد واهمه ای داشته باشیم .یک انسان بالغ و رشد یافته از انتقاد استقبال می کند زیرا که اورا در مسیرپیشرفتش توانمند و مهیاتر می سازد.اگر هم کسی از انتقاد به خودش لرزید این مشکل اوست که هنوز در مراحل جنینی رشد شخصیت متوقف شده نه من یا شما که می خواهیم کیفیت کار او را بهتر کنیم.(البته منظور من از انتقاد نوع سازنده ان است که غیر از این هم دیگر انتقاد نیست ,تحقیر شخصیت و کوبیدن کسی با حربه انتقاد است همان هنری که خیلی از ما ها به ان می بالیم! )