امروز این وبلاگ یک ساله شد.در این مدت نوشتن برای من چیزی فراتر از پر کردن یک وبلاگ بود.می نوشتم نه برای این که فقط نوشته باشم .نوشتن نوعی افرینش بود که مرا به اوج می رساند و لذت خالق بودن را نصیبم می کردافرینشی که بادردی شیرین همراه بود .همرا ه با لحظه هایی ناب که درد را معنایی واژگونه می دادو همین درد بود که این افرینش را در نظرم مقدس کرد.دراین فضای مجازی بود که مفهوم ازادی را لمس کردم و اموختم که تا چه حد می توان به دیگران نزدیک بود و نفهمید و می توان چقدر دور شد و احساس نکرد.در این جا دشمنان هم می توانند با تو دوست باشند و دوستانت غریبه و گاه غریبه ای دوست دیرین.
همین جا بود که گاه فراموش کردم جنسیتم چیست و خودم را انسانی دیدم که دغدغه ام انسانیت بود نه مرد یا زن بودن.زیرا که از یک سویه نگری متنفرم اگر چند گاه ناچار شدم از دید جنسیتی به بررسی مسایل بپردازم .
نوشتن در این فضای مجازی فرصت تازه ای بود که به من مجال تجربه اندیشه ها و زندگی های دیگری را داد.اشنایی با دوستانی اندیشمند بهترین ثمره این وبلاگ یک ساله بود دوستانی با اندیشه های ناب ناب.
:جستجو