خدا همچنان تنها ماند و مجهول و در ابديت عظيم وبي پا يان ملكوتش بي كس! و در افرينش پهناورش مي جست اما نمي يافت.

افريده هايش او را مي ديدند و لي نمي فهميدند و نمي شناختندش..... و او چشم براه آشنا بود.

پيكرتراش هنرمند و بزرگي كه در ميان انبوه مجسمه هاي گونه گونه اش غريب مانده بود. در جمعيت چهره هاي سنگ و سرد تنها نفس مي كشيد.

....و خداوند براي حرف هايش مخاطبي نيافت .هيچكس او را نمي شناخت . هيچكس با او نس نمي توانست بست...و انسان را افريد و اين نخستين بهار خلقت بود!! او راعقل داد و دل .يا شايد فقط دل كه ظريفان گفته اند عقل صرفا ابزاريست به دست دل. آنچه دل مي بيند برايش دليل مي آورد و آنچه دل مي خواهد برايش وسيله سازي مي كند و شان و صفتي بيش از ان را براي عقل متصور نشده اند.