با خواندن اين داستان ناتخودااگاه ياد اين شعر زيباي اتحمدرضا احمدي افتادم

ـــــــــــــــــــ

من هميشه با سه واژه زندگي كرده ام
راه ها رفته ام ،بازي ها كرده ام
درخت
پرنده
‌آسمان

.....

وقتي با درخت بودم ،پرنده مي گفت:
درخت را بايد با رنگ سبز نوشت ،تا من آرزوي پرواز كنم.
من درخت را فقط با مداد زرد مي توانستم بنويسم
تنها مدادي كه داشتم
و پرنده در زردي واژه ي درخت را پاييزي مي ديد و قهر مي كرد.
صبح امروز به مادرم گفتم:
براي احمدرضا مداد رنگي بخريد
مادرم خنديد : درد شما را واژه دوا ميكند!

سايت هفته نامه پيغام هر روز با اخبار رويدادها و آثار نويندگان بوشهري به روز مي شود.

پرديس :من مطمئنم كه اينجا خود خودم هستم بي هيچ نقابي !

مي دوني توي يه مقاله خوندم حدود 64هزار وبلاگ نويس ايراني خودشون رو يه طور ديگه معرفي مي كنند اين يعني فاجعه -نداشتن اعماد به نفس - يعني نقاب دو رويي به چهره زدن قبل از اينكه نظراتم رو برات بفرستم مي خواستم بدونم تو هم از اين جور آدم هايي ...

اقاي ي كيه.....

جالب بود

موفق باشي