با سلام و ادب
مي گويند نيچه، "فيلسوف زندگاني" است.اوست كه مي گويد : «زندگي کوتاه است و به همين دليل فرصتي براي محکوم کردن ان نيست.»
نيچه در "دانش طربناک" (حکمت شادان) ؛سقراط را محکوم ميکند که براي اولين بار فلسفة «ضد-زندگي» را در غرب رواج داد و "حقيقت و معرفت" را برتر از زندگي نشاند و زندگي را بيماري توصيف کرد و زندگاني پس از مرگ را معني دار دانست.
او بارها پايان عصر تراژيک يونان و ظهور سقراط را نمونة اعلاي بدبختي انسان ميخواند.
مرگِ زندگي که تا امروز ادامه يافته و بشر را با اين دغدغه چالش انگيز مواجه كرده كه ، «چكار كنيم كه به محكوميت زندگي بيارزد؟»
من اين جواب " بودلـر" را مي پسندم كه مي گويد:« نبايد ايستاد ،
بايد کار کرد، اگر نه از روي انگيزه، دستکم از سر يأس. هرچه باشد، کار کردن از بطالت ملال آورتر نيست..»
