سلام به عزيز. من قبلا يک وبلاگ داشتم که نسبتا پر بيننده بود .اما متاسفانه به اين خاطر که خيلي از آشنا هايم آن را مي خواندند تصميم گرفتم ببندمش تا دچار خودسانسوري نشوم.براي همين تصميم گرفتم خودم را بنويسم.يعني يک گوريل تنها که توي قفس يک باغ وحش زندگي مي کند. روزانه فقط دو تا موز به او مي دهند تا بخورد. و اين طور استدلال مي کنند که ---بالاخره از گشنگي نميمري----.رئيس باغ وحش فکر مي کند اگر هميشه گشنه باشيم نمي توانيم فکر کنيم. او ما را تحقير مي کند و مي گويد شما گوريل هاي نفهمي هستيد.همه ي خانواده ي ما حرف رئيس باغ وحش را قبول کردند و فقط کارشان از صبح تا شب اين شده است که زير يک درخت بلوط بنشينند و شپش هايشان را با ناخن بکنند و بخورند. اما من تصميم گرفتم يک وبلاگ جديد درست کنم که در آن افکارم را بدون سانسور بنويسم.نوشته هايي که فقر غذايي و فکري خانواده ي ما را نشان مي دهد. من يک گوريل فهيم هستم که مي خواهم به آدم ها نشان بدهم که اگر حتي ما را توي قفس هم زنداني و موزها را جيره بندي کنند ولي باز نمي توانند که ما را وادار کنند که فکر نکنيم.من ازتو خواهش مي کنم که به من يک لينک بدهي تا بتونم از اين طريق مخاطب هايم را پيدا کنم.در ضمن من هم به تو لينک داده ام و دعوتت مي کنم که به من سربزني . ممنونم.
گوريل فهميم http://guril.blogfa.com

سلام مريم جان

قاصدك رها شده رو در آسمان در نظر بگير :

اون هم آزاد نيست مجبوره مسيرش رو با جهت بادي كه مي وزه انتخاب كنه !!!