از ديدگاه فلسفي حقيقت دست نيافتني ست.

سايه ها مي دانند كه چه تابستاني ست.

سقوط دردناك است.فرود ترسناك.

با گم شدن در خود آيا اميد به دوباره پيدا شدن از دست نمي رود؟

مرسي.

سرنوشت ساز ترين لحظه زندگي به اعتقاد من زماني است كه ان كه مدعي است حقيقت را مي بيند ناگهان به حقيقت مطلق شك كند درست در همين لحظه هاست كه ادمي بزرگ مي شود ،رشد مي كند و به بلوغ مي رسد .

اما فرود حكايت ديگري است پر از التهاب و دلهره و مرا به ياد خالقم مي اندازد .دوستش دارم ايا؟نميدانم احساس مبهمي است.

مگر قرار نيست كه درسرنوشت سازترين لحظهُ زندگي ناگهان به حقيقت مطلق ( اگر هم چنين چيزي وجود داشته باشد )شك كنيم ؟

اين مطلب نفس آدم را بند مي آورد !...مثل اين كه از كوهي بخواهي سر بالا بروي و هي بايد نفس تازه كني تا چند گام ديگر به جلو بروي

اكنون با خستگي و كوفتگي به بالاي كوه رسيده ام ولي ميترسم چيزي بگويم كه از «جملات بي ربط» تو بي ربط تر باشد

سلام مريم جان

اين روزها عجيب به جمله اولت رسيدم ولي نمي دانم نشانه رشد باشد يا بلوغ يا كه فقط يك اتفاق باشد

مي دانم ترديدي است در برابر حقيقتي كه وجود داشت !!!

انگار اين آشفتگي ذهن نياز به پالايش دارد و هدفهاي بزرگ در پستوي همين آشفتگي سرك مي كشند كه شايد دست ترديدي نياز به يافتنش دارد كه به حقيقت بپيوندد ...

*

سايه را نمي دانم دنبالش نمي روم خودش دنبالم مي آيد !!!

اما مي دانم كه تا نوري نباشد سايه هم نيست ...

**

سقوط ... فرود ... فراز ... تعالي ...

هر كدامش مرحله ايست ! براي فراز شدن بايد فرود باشي

و براي متعالي شدن بايد سقوط كرده باشي ...

شايد مزه شيرينش به همين باشد !!!

***

و اما اين روزها وجود گمشده ام را در خويش جستجو مي كنم

خويشتني كه انگار بي نهايتي است براي خودش كه اينطور مرا در خود گم كرده

...

ممنونم دوست من !!!

سلام

آدم وقتي ميخواد خودشو گم كنه تازه خودش رو پيدا ميكنه

وقتي تو خودت ميري ميفهمي خودت كيه؟ چه اخلاقي داره

چه چيزايي رو دوست داره ؟

از چه چيزايي بدش مياد؟

راستي توي خودت كه ميري كس ديگه اي رو هم اونجا ميبيني؟