با سلام و ادب
اگر كامنت ديگران (مخصوصا بانوي باران) نبود قصد نوشتن قسمت اول را نداشتم .دليلش هم اينست كه از ديد من ،اين نوشته نه تاكيد بر جنبه «عشقِ دروغينِ شخصيتِ مردِ» داستان ،كه تاكيد بر «به تملك درآوردن و مالكيت زنان» بوسيله مردان است.بطور مشخص انجا كه اشاره ميكند (( بانوي باراني من« مانند ماشين من- خانه من » و يا تاكيد بر كار در خانه)) .-----بدون شك خواننده اي كه براي بار دوم به بعد ،متن مورد علاقه اش را مي خواند ،ديگر از ان اشتياق -حيراني -جستجو و علاقه اي كه از تجربه نخستين خواندن ،بواسطه «نوبودگي» بدست اورده بود ،اثري نمي بيند و بوضوح متوجه كمرنگ شدنِ شدّت اشتياقش به متن ميشود. روياروييِ خواننده با «نوبودگيِ» شهوت‌انگيزِ اثر- رها‌کردنِ خود و اجازه دادن به متن (معشوق) تا او را در سير و گشتي دروني در جهانش به هرآنجا که مي‌خواهد ببرد- خود را به متن سپردن و ارتباطي معنايي پيدا كردن است.ميتوان به ارتباطاتِ عاشقانه از اين منظرنگاه كرد. در تجربة اوّل، به ميانة متن (به ميانة ويژگيهاي يک فرد) پرتاب ميشويم و سعي ميکنيم تلاقي‌دهندة افق‌ها را کشف کنيم.در ابتدا همه چيز «نو» بوده و در پي کشف رفتار ديگري هستيم؛ رفتارش را با توجّه به افق خودمان،معني ميکنيم.امّا سؤال اساسي هنوز اينجاست که چرا دفعات بعد از اين ارتباط و از اين بودن ،چندان لذّت نميبريم؟ادفعات بعد، کار ما ديگر «درک و پرتاب شدن به ميانه متن» نيست؛ کار ما تنها «کنترل و چک کردنِ» متن است. وقتي متني را که پيشتر خوانده‌ايم، دوباره ميخوانيم، بجاي درکِ آن، صرفاً چک ميکنيم که آيا اين متن همان متن قبلي است؟ در مورد افراد هم تا حدّ زيادي همينطور است، از جايي به بعد ديگر سعي نميکنيم چيز جديدي بفهيميم، تنها نگاه ميکنيم که آيا اين آدم همان قبلي است؟ تفاوت روابط پيش و پس از ازدواج، بيش از آنکه به «کور بودن يا ريا و تزويرِ» آدمها مربوط شود (در برخوردهاي ابتدايي جنبه‌هاي مثبت آدمها قابل ديدنه- چون ديگران هميشه سعي مي کنند كه بهترين چهره خودشون رو نشان دهند) به نوعِ خواندن آنها مربوط ميشود. پيش از ازدواج، طرف مقابل را مانند متني بکر و نو ميخوانيم، درصدد درک او هستيم و در جستجوي افق ها و معناهاي تازه. پس از ازدواج امّا، نوبودگي طرف مقابل از بين ميرود؛ تنها، گاهي چک ميکنيم که آيا اين فرد، همان هست يا نه؟ -------------- براي اينکه زنان بتوانند به‌گونه‌اي بنيادين ،«ديگري» باشند، نياز به خانه‌اي از جنس « زبان» دارند-از آغاز و از زمان افلاطون به اينسو، گفتماني مردانه حاكم بوده و زنان در اين گفتمان جايي نداشته اند.پس راه حلِ زنان بنا کردن خانه‌اي از جنس زبان كه نقش و «ديگري از نوتعريف شده» و متفاوت با «ديگري امروز» در ان وجود داشته باشد .
«بازسازي ذهنيت زنان» اول شرط قدم در اين راه است، هويّت زنانه در جامعة مردسالار از آنرو انکار ميشود که زبانِ اين جامعه آنان را حذف مينمايد. زباني نياز هست که تجربة زنانه را بيان کند تا زن با هويّتي که از اين شکل زبان کسب ميکند، سوژه‌اي شود متفاوت با سوژة مورد خواست مردان!( گفتمان زنانه-ايريگاري)
