ما بي چرا زندگانيم و آنان به مرگ خود اگاهند ..
اي كاش كلمات را ياراي ان بود تا دردهاي واقعي مان را حداقل بر پهنه اين فضاي مجازي بنگاريم افسوس آنان آنقدر بزرگند كه در قامت كلام نمي گنجند ......
سلام
خوش حالم كه باغ نامه را دوست داشتي.
درباره نوشته ات، مي خواهم بگويم، ما خاموشيم چون نيستيم. چون بودن و نبودن ما تفاوتي حتي براي خود ما هم ندارد.
سلام . غم اين خاموشي ...چند....اشك در چشم ترم مي شكند ! (نيما يوشيج)
